पुस्तक र इन्टरनेट नहुँदो हो त यो परदेश कति उदास उदास हुन्थ्यो होला ? कहिलेकाही झ्यालबाहिर हेर्छु, नीलो संसार फ़ैलिएको छ पर क्षितिजसम्म । तर यो आँखाले देख्ने सांसारिक फैलावट भन्दा पर पनि केही छ, त्यो 'केही' मेरो सबथोक हो । यो श्रमशिविर र पिंजरा बाहिरको मुक्त आकाश हो मेरो । जुन आकाशमा म निर्धक्क उड्न सक्छु पंखा फैलाएर ।

यो नीलो रंगको साँघुरो संसारभन्दा पर अर्को बिशाल संसार छ, जहाँ म बाँचेको छु । त्यो संसार जो म आँखा बन्द गर्दा देख्ने गर्छु । त्यो संसार जहाँ मेरा सपनाहरु छन, त्यो संसार जहाँ मेरा कथाका पात्रहरु छन र तपाईं हुनुहुन्छ - मलाइ पढिरहेको, सुनिरहेको ।

नत्र के थाहा , म कुन शहरको कुन गल्लीमा, कुन महलमा वा झ्यालखानामा खुन संग नुन साटिरहेको छु, पसिना बेचिरहेको छु । के थाहा, मेरो सप्पै सप्पै समय अरु कसैलाई बेचेर 'शुन्य समय' बाँचिरहेको छु कि ?

'प्रत्येक मानिस आख्यानका अलिखित अध्यायहरु बाँचेका हुन्छन' तिर्खा कथा संग्रहको अन्तिम पातोमा लेखिदिएको छु मैले । हो हामी आख्यान बाँचेका छौं, मिथ्या बाँचेका छौं । सपना बाँचेका छौ ।

'के गर्दैछौ अचेल ? केही लेख्दैछौ कि !' इनबक्सहरु भरिएका छन । कहिलेकाही आफैलाई पनि सोधिहेर्छु - साँच्चै म के गर्दैछु होला ?  सबैभन्दा कठिन प्रश्न यही बनेको छ । अहँ केही पनि गर्दै छैन, अर्थात केही नगर्नुमा व्यस्त छु । यौवन, बल र पसिना बेचेर बाँच्ने उपक्रममा सारा समय बर्बाद गर्नुलाई केही गर्नुको संज्ञा दिन किमार्थ सकिरहेको छैन । भनिहाले नि 'केही' त मेरो सपना हो र केही गर्नु, त्यो सपनाको बाटो हिड्नु हो ।

तर कति सपनाको लोभ बाँडेर कति सपनाको हत्या गर्छ परदेश, कसलाई के थाहा ?

प्रिय मित्र,
मैले मेरा सप्पै गुनासाहरु तपाईलाई सुनाएको छु । मैले खुसिमा हासेका र पीडामा रोएका पलहरु बाँडेको छु । मनमा जेजे आए, जुन जुन बिषयले मलाइ घचघचाए तिनलाई शब्दमा पोखेको छु । अभिव्यक्तिका निश्चित बिषयहरु छैनन् । फेरि लेख्ने मेरो कर्म पनि होइन, पराइभुमिमा पसिना बगाउन हिडेको मानिससँग कति समय हुन्छ र ?  यद्यपि समय चोरी चोरी डायरीका पानाहरु कोरेको छु मैले, तपाईलाई सुनाउन । आज यो किताबको स्वरुपमा आएको छ - जसको नाम राखिदिएको छु - 'तिर्खा' ।

तिर्खा भित्र थुप्रै कथाहरु छन, भलै मैले परदेशको कुनै कुनामा बसेर यी कथाहरु र तिनका पात्रहरुको रचना गरें हुँला । तिनले खेल्ने भूमिकाको कल्पना गरें हुँला तर यो पुस्तकमा म, तपाईं र हाम्रा असंख्य सपनाहरु अटाएका छन । र हामीले बाँचेको जीवनका, हाम्रै आँसु र हाँसोका कथाहरु लेखिएका छन ।

आशा छ पक्कै पढ़नुहुनेछ ।

Internet Explorer Developer Channel

Get a sneak peek at Internet Explorer as it's being developed. Features will be added and removed, as these releases are designed to help developers understand the direction being taken during development.

“खबिबी खबिबी या नूर एल आइन, या सकिन खयाली”

भन्दै कथाकार कहिले आफ्नी अरबी प्रेमिका ‘नूर’ को बयान गर्न पुग्छन् त कहिले प्रेम के हो ? कस्तो हुन्छ प्रेमको रङ ? आदि-इत्यादी प्रश्नहरुमा प्रेमको परिभाषा खोजिरहेका हुन्छन्। पाठक र लेखक बिचको प्रेम कस्तो हुनुपर्छ र यौटा असल पाठकले लेखकको जिवनमा कस्तो भूमिका खेलेको हुन्छ भनेर पनी (अपरिभाषित प्रेम भित्र ) छताछुल्ल भएर पोखिएको छ ।
‘म शरीरलाई प्रेम गर्छु, मलाई आत्माको बन्धनमा कुनै विश्वास छैन’ शिर्ष कथाकी पात्र प्रेमाको तिर्खा ले झन यो परिवर्तनशील समयको सम्बोधन गरेको छ । रियादको बन्दिगृहमा मृत्युदण्ड पाईसकेको यौटा कैदीको कथाले असङ्ख्य परदेशीका मृत्युको कथा बोकेको छ ।

(छातीभित्र कहाँ हुन्छ कस्ले देख्न सक्छ माया
परम्परा जात धर्म केले छेक्न सक्छ माया)

भन्दै इस्लाम परिवारकी ‘इसरत’ लाई पर्खिरहन्छन कथाकार ! पाठक कैले मनोरम वस्तीभित्र हराउँछ त कैले खोज्न थाल्छ अनुत्ततित प्रश्नका जवाफहरु ! म यतिबेला सम्झिरहेकी छु बब्लु र मुनाको प्रेम !

अरब इजरायल बिचको युद्दका कथा त यो पाठकले पनी बिगत छ बर्ष देखी भोगिरहेको छ । जब “शेरिफ” जस्तो प्यालेस्टानी केटाको कथा पढिन्छ नी लेखकले मात्र हैन प्रत्यक पाठकले पराजय र मृत्युको कथा नलेख्न आग्रह गर्नेहरुसंग सहमती जनाउँदैनन्।

दिदी र भाई बिचको प्रेमले प्रत्यक पाठकलाई बालपनमा फर्काउँछ ।
यि र यस्ता धेरै कथाहरु छन “तिर्खा” भित्र म पढ्दै छु । तमाम परदेशी साथिहरुले त झन छुटाउनै नहुने पुस्तक हो यो । सकेसम्म सबैले पढौँ यो पुस्तक ।

हो भ्यालेन्टिना, शायद तिमी सही छ्यौ.. यो सम्बन्धको नाम प्रेम नहुन सक्छ । प्रेम कस्तो हुन्छ ? यसको आकार स्वरूप या अनुभूतिका कुनै पनि रंगहरु मैले केलाउन सकेको छैन । एउटा लेखक भएर मैले प्रेम र यसका परिभाषाहरुलाई अनेकौं तरहमा व्याख्या गरें हुँला यद्यपि म आफू चाहिं कहिले प्रष्ट भईन कि प्रेम के हो ?